 |
| «Δεν είναι μόνο ο Φίλης»... |
Του Γιώργου Γεωργιάδη
Δημοσιογράφου
Η παγίωση του νεομνημονιακού πολιτικού σκηνικού ευθύς αμέσως μετά τις εσωκομματικές διεργασίες στην Νέα Δημοκρατία αποκαλύπτει ένα πλήρως καινό τοπίο που αξίζει να μελετηθεί αρκούντως γενικά αλλά να θέσει σε συναγερμό τον Προσφυγικό Ποντιακό κόσμο.
Από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου και μετά ο χώρος που οριοθετήθηκε ιστορικά στην Σοσιαλδημοκρατία με έντονες Πατριωτικές καταβολές παραδόθηκε σε ελάχιστο χρόνο στην γοητεία των καθηγητών ΑΕΙ με περγαμηνές από την Εσπερία ορκισμένων στον «Ορθό Λόγο και τον Γαλλικό αλά Κοραή Διαφωτισμό» που εξασκήθηκαν επί δεκαετίες στο Παρίσι, το Λονδίνο και στα Αμερικανικά Ιδρύματα σε πρωτοφανή αγώνα εναντίον της Ορθόδοξης Παράδοσης, της Συνέχειας του Ελληνισμού, της ονομαζόμενης πολυπολιτισμικότητας, της ανοχής στο Διαφορετικό.
Στην Νεοελληνική κοινωνία που ζαλισμένη από την μέθη της πλαστής ευδαιμονίας των πλαστικών τραπεζικών καρτών, των Χρηματιστηριακών Ομολόγων, δεν υφίσταντο τότε παράγοντες κατανόησης της χιονοστιβάδας που επέρχετο, επικρατούσε ευωχία και αγρανάπαυση.
Το πρώτο ρήγμα σε επίπεδο ουσίας και επικοινωνίας που άνοιξε τον κύκλο της διαλογικής σύγκρουσης προσέφερε η Μαρία Ρεπούση με την ομάδα της την εποχή της δεύτερης θητείας Καραμανλή με Υπουργό Παιδείας την Μαριέττα Γιαννάκου.
Η κυρία Ρεπούση δεν έπραξε τίποτε άλλο από ότι είχε συνυπογράψει πολύ νωρίτερα ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Γεώργιος Παπανδρέου με τον συγχωρεμένο συναδέρφό του Ismail Cem, με τα πρωτόκολλα κατανόησης και χαμηλής πολιτικής του 1999-2000.
Η Ελλάς είχε υπογράψει λοιπόν εγκαίρως την κατεδάφιση της πολιτικής Ανδρέα Παπανδρέου δια χειρός του γιου του.
Το ρήγμα της εποχής Ρεπούση - Γιαννάκου, γιγαντώθηκε σε κλίμα κάθε άλλο παρά όμοιο με το σημερινό.
Η χώρα ζούσε με άνετα δανεικά και τίποτε δεν προμήνυε την κατοπινή καταιγίδα.
Ο παράγων κλειδί για το ρήγμα ήταν δισυπόστατος:
Η σοβαρή πολιτική αποδόμησης του πρωθυπουργού Καραμανλή λόγω της στάσης του σε μια σειρά θεμάτων στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και επίσης ο παράγων Καρατζαφέρης ο οποίος διατηρούσε κανάλι και ήταν και στην Ευρωβουλή.
Τα ιδιωτικά ΜΜΕ εκμεταλλεύτηκαν την δίκαιη αγανάκτηση του Προσφυγικού κόσμου, πλήν όμως για δικούς τους λόγους που πόρρω απείχαν από την ξαφνική τους αγάπη στους Ποντίους (Κυρίως).
Ενίσχυσαν τον παράγοντα Καρατζαφέρη για να μειώσει το ποσοστό Καραμανλή στην δεξαμενή της Λαϊκής Δεξιάς και να ανοίξουν τον δρόμο στον γιο Παπανδρέου ο οποίος είχε υπογράψει όπως είπαμε τα σχετικά με τα Ιστορικά βιβλία στην Εκπαίδευση.
Ο στόχος επιτεύχθη. Αλλά τα βιβλία και οι υπογραφές παρέμειναν.
Ο Νίκος Φίλης υποστηρίζει ακριβώς ότι ακριβώς υποστηρίζουν οι του Σημιτικού μπλοκ βλέπε Νίκος Μπίστης, οι περί τον νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, το Ποτάμι με τον Λεβέντη.
Όλο δηλ. το λεγόμενο Συνταγματικό Δημοκρατικό Ευρωπαϊκό Τόξο πλην των ΑΝΕΛ, οι οποίοι όμως δεν διαθέτουν άπλετο πολιτικό χρόνο και επιπροσθέτως διαθέτουν αντιπάλους σχεδόν παντού.
Φυσικά υπάρχει τόσο το ΚΚΕ όσο και η Χρυσή Αυγή.
Ο Ποντιακός Προσφυγικός κόσμος δεν είναι δυνατόν όμως να συναινέσει στην Σταλινική θηριωδία εναντίον μας ούτε στον Ναζισμό.
Αδιέξοδο λοιπόν καθώς η ολοκλήρωση του νέου διπολισμού, του νέου δικομματισμού με την απόλυτη πόλωση των σχημάτων εξουσίας αφήνει έντονα αποτυπώματα Εθνομηδενισμού, Ιστορικής Αναθεώρησης και τελικά εκμηδένισης κάθε κεκτημένου της περιόδου Ανδρέα Παπανδρέου - Μιχάλη Χαραλαμπίδη - Κώστα Φωτιάδη, της χρυσής εποχής δηλ. 1993-1995 για το Ποντιακό Ζήτημα.
Το θεώρημα αυτό ας το θέσω ως απόλυτο λογικό συμπέρασμα με βάση την γνώση των προσώπων, των μηχανισμών που έχουν στερεωθεί για τα καλά από την εποχή Σημίτη και συνεχίζεται άοκνα μέχρι σήμερα με εκπροσώπους αυτής της σχολής σχεδόν στο σύνολον του κομματικού χάρτη της χώρας πλην ΚΚΕ και ΧΑ.
Πρέπει να γίνει σαφές και εκλαϊκευμένα γνωστό στους πατριώτες μου Ποντίους κάθε ηλικίας και πολιτικής καταγωγής ότι δεν είναι μόνο ο Φίλης.
Είναι ένα πολυδαίδαλο σύστημα άριστα οργανωμένο που έχει πάρει το πάνω χέρι στα Πανεπιστήμια, σε πολλά συστημικά ΜΜΕ, που ελέγχει συγγράμματα, σχολικά βιβλία, Ευρωπαϊκά προγράμματα, κονδύλια, φτιάχνει και χαλάει καριέρες.
Όποιος έχει αντίθετη άποψη εκμηδενίζεται άμεσα ως φασίστας, εθνικιστής, αντιευρωπαιστής, Τζιχαντιστής.
Το ζούμε κάθε μέρα.
Τι πρέπει να γίνει όμως?
Δύο πράγματα:
1) Ενίσχυση του αγώνα για την απόκρουση όλου του Εθνομηδενιστικού κυκλώματος σε όλα τα κόμματα ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ.
2) Υποστήριξη της Συνταγματικής Αναθεώρησης για την εφαρμογή της Ιδιωτικής Πανεπιστημιακής Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης με σκοπό την Ίδρυση του Πανεπιστημίου Πόντου με δωρεές και χορηγίες όπου θα διοχευτευθεί όλο το επιστημονικό μας δυναμικό, θα δοθούν υποτροφίες, θα λειτουργήσει Ερευνητικό κέντρο και θα διαχυθεί ο πλούτος της Ιστορίας μας σε όλον τον κόσμο, θα στηριχθεί κάθε άξιος νέος να σπουδάσει και να διακριθεί ενώ θα θα δώσει επαγγελματική ώθηση στους καθηγητές και συγγραφείς που τώρα εξοβελίζονται.
Το Πανεπιστήμιο αυτό πρέπει να είναι υψίστου επιπέδου διεθνώς με ξενόγλωσσα τμήματα και συνεργαζόμενο με τα καλύτερα αντίστοιχα στο εξωτερικό.
Το επιχείρημα περί δημοσίου Πανεπιστημίου Ποντιακού το θεωρώ πιο απίθανο από την παραδοχή των Γκρίζων Λύκων στην Τουρκία ότι συνετελέσθη Γενοκτονία.
Σε άμεση εφαρμογή καλώ όλα τα σωματεία σε Νομαρχιακή βάση να δημιουργήσουν τμήματα Ιστορίας για τα παιδιά Δημοτικού τις ώρες των χορευτικών, με το σκοπό την ανάπτυξη ενός παράλληλου εκπαιδευτικού συστήματος με εγχειρίδια που θα μπορούσαν να παράσχουν εξειδικευμένοι Πόντιοι εκπαιδευτικοί και Ιστορικοί.
Τα μαθήματα αυτά θα μπορούσαν επίσης να συνδυασθούν με μαθήματα Ποντιακής Διαλέκτου για παιδιά με στοιχεία για τους χορούς, τις πόλεις και τα χωριά μας στον Πόντο.
Τα δικά μου παιδιά στο σχολείο ήδη αυτοπροσδιορίζονται ως οπαδοί της Trabzonspor, με καταγωγή την ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ και την Τσιμερά του Πόντου και την 25η Μαρτίου τιμούν τον Αρχηγό της Επανάστασης Αλέξανδρο Υψηλάντη «που ήταν πατριώτης και κοντοχωριανός μας».(sic)
Είμαστε μόνοι μας.
Εμείς με την ΙΣΤΟΡΙΑ μας, τις μνήμες μας, τα δάκρυά μας, τα ατελείωτα βράδια με τους εφιάλτες των διηγήσεων των παππούδων, την συνείδησή μας, τον εαυτό μας, το ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΜΑΣ ΓΑΜΩΓΑ...